A.Coşar

Dini bakımdan inançlı biri değilim,ama hayata olan inancım sonsuzdur.

Bir gün öğretmenler odasında dini bir tartışma başladı. Ben de engin bilgilerimle tartışmaya taraf oldum.

Diğer arkadaşları dini açıdan etkilemeye çalışan genç öğretmen arkadaşım da döktürüyor yani...

Uzadı da uzadı. Sonuca bağlanacak gibi değil her dini tartışmada olduğu gibi.

İş "Neden inkar ediyorsun,sen Müslüman değil misin!" konusuna geldi dayandı.

Ben de tartışmaya noktayı koymak için genç arkadaşa "Ya ben Hristiyansam,olamaz mı" dedim.

Tepki aynen şu:

"Sen ne saçmalıyorsun, sen Hristiyan olamazsın! Eğer öyle isen Allah belanı versin!"

Dedim ki:

"Anladım. O halde cehennemde görüşürüz!"

En çok özlediğim şey ne biliyor musun?

Senin gibi bir sofranın etrafında bin millet,bin din oturup yemek yemek...

Kimse kimseye ne milletini ne de dinini sormadan...

Yaşa be Sevgili Kaan.

İlk spor ayakkabım buydu.

Bunu almak için canımızı verirdik. Çocukluğum fakir geçtiği için öyle Adidas,Converse...

(Bkz.:Kaan'ın gençliğini kıskanmak... )

Bize uzak hayallerdi,hatta hayalini bile kurmazdık haddimizi bilip.

Şimdi kimse bilmez bu markayı ama Slazenger ya da Kangaroos desek gençler zıplar.

Esem Spor üretip pazarlıyor bu iki yabancı isimli ayakkabıyı da.

Not:Türkiye'de taklit başlangıç yılları 1970'lerin sonlarına doğrudur.

Adidas drei Streifen,Esem Sport nur zwei Streifen.:

Babam öldükten (Ereğli Demir ve Çelik Fabrikası)sonra tazminat olarak verilen üç kuruş parayı amcalarım

biz büyüyünce işimize yarar diye vadeli hesapla bankaya yatırmışlar,18+ olduğumuzda gidip çekebileceğiz.

18+ olduğumda Ankara'da liseyi bitirmişim,dersaneye gidiyorum(2 aylık hızlandırılmış kurs Kızılay Dersanesi) ve hukuk kazanacağım(nah kazanırım).

Annem verdi banka cüzdanını;" Git Ereğli'ye(Karadeniz Ereğli),çek parayı getir." dedi.

Bindim Üstün Erçelik'e,düştüm yola. O zaman yol uzun,Azaphane Deresi zor bir yol. Bugün 3 saatte gidilen yolu

otobüsle 7-8 saatte gidebiliyoruz.

Gece 12'de bindim otobüse,hesaba göre sabah banka açılırken kapısında olacağım,

parayı çekeceğim ve aynı gece yine 12'de otobüse binip tekrar Ankara'ya döneceğim.

Çok basit bir hesap,al parayı oyalanmadan bin gel.

Aynen öyle oldu da. Ama parayı aldıktan sonra eski mahalleden arkadaşlarla karşılaşana kadar.

(Merak etmeyin para güvende,ölürüm ona dokunmam;ailemin rızkı o.)

Dediler;"Gel,bir ıslatalım,madem +18 de olmuşsun."

Gittik bir meyhaneye,adını bile hatırlamıyorum şimdi.

Oldukça fazla içtik,hesaplar karşı taraftan,iyi bir şey! Gece otobüs saati gelince beni yolculadıklarını hatırlıyorum.

Ama o kadar. Sabah 7.00 de Ankara'da otogarda ineceğim.

Eski otogarı bilenler bilir,peronların hemen yan tarafında sefere çıkmayan ya da seferden dönen otobüslerin beklediği katlı

otopark vardı.Öğlen 2 gibi uyandığımda otobüs oraya çekilmiş,kapı açık üzerime bir battaniye örtülmüştü ama battaniye biraz pis kokuyordu.

Meğer sabah otobüs gelmiş Ankara'ya,herkes inmiş,beni fark etmemişler ve otobüsü yukarı çekmiş şoför.

Sonra muavin beni uyandıramayınca üzerime battaniyeyi örtmüş,üşümeyeyim diye.

Kapıyı da açık bırakmış,uyanınca sessizce gideyim diye.

Battaniye neden mi pis kokuyordu?

...

Sevgili Kaan,senin bu anılarını okudukça sana "Amma  p.ştmussunuz ha! " diyeceğim geliyor ama RTÜK ve Yakup...

Sen Tipitip'in altına işediğini anlatırken,gülmekten ben o işi yapar hale geliyorum.

Zaten bu yaşa kadar nasılsa yaşamışsın,ama yine de çok yaşa emi!

Allah,bektaşiyi sevindirmek için önce eşeğini kaybettirip, sonra buldururmuş derler ya...

Ayrıca ben senin bu O.Ç. Tamer'i görsem tebrik ederim Sevgili Kaan.

Not: Bu O.Ç. bildiğimiz O.Ç. mu?

Sevgili Kaan,keşke başlığı K.E.L şeklinde büyük harflerle yazsaydın. Az kalsın üstüme alınıp(len yine kellerle ilgili bir kötü şaka galiba diyerek) okumayacaktım ve güzel anıyı kaçıracaktım.

26 Nisan Pazar buluşmasına gitme!

                             Bir dost.

Sevgili Kaan,

ne kadar unutmak istesem de unutamıyorum o günleri.

Ne kadar söz versem de " Unutmayacağım!" diye, unutuyorum yine de acılarımı.

Ne yapacağımı bilemiyorum. 

Sadece gecenin bu saatinde satırlarını okuyup ağlıyorum kendi kendime,sessizce...

Ne iyisin...

İyi ki varmışsın...